Xanne: En wat ik altijd leuk vind om als eerste te vragen, zou je je misschien kort kunnen voorstellen? 

Charelle: Zeker, ik ben Charelle en ik ben een 30 jarige jonge vrouw. Verder werk ik natuurlijk, dat doe ik in het sociaal domein voor de overheid en daarnaast geef ik ook danslessen.

Xanne: Wat leuk!

Charelle: Ja, meer creatievere dingen wat ik ernaast doe.

Xanne: Leuk en we gaan het natuurlijk vandaag hebben over hevig menstrueel bloedverlies. En  dan wil ik eigenlijk het liefst beginnen bij de eerste keer dat je menstrueerde of de eerste keer dat je ongesteld was. Kun jij je dat nog herinneren? Weet je nog wanneer en hoe dat was?

Charelle: Ja, ik denk dat het voor veel meiden en vrouwen, dat de eerste keer altijd nog wel ergens begraven ligt qua herinnering. Mijn eerste keer, daar moest ik zelf achter komen, dus dat is wel een beetje een thema vanuit mijn kant. Ik wist wel van school en van vriendinnen wat er zou kunnen gebeuren, maar toen het daadwerkelijk gebeurde, had ik toch al zoiets: ‘oh, is dit het allemaal en wat moet ik hier allemaal mee en hoe moet ik hiermee omgaan? Die vragen kon ik niet gelijk kwijt, dus dat was wel een flinke zoektocht voor mij. 

Xanne: En kun je nog bedenken, je zegt inderdaad: ‘wow, wat is dit allemaal’. Kun je verwoorden wat ‘dit’ allemaal was? 

Charelle: Voor mij begon het natuurlijk met buikpijn, die ik nog niet kon plaatsen en daarnaast het bloedverlies wat als redelijk normaal begon. In de zin van ‘normaal’: ik kon het mooi bijhouden met een maandverband. Maar het was al vrij snel dat het, ja, toch wel veel was. Dat ik doorlekte en dat ik er toch wel achter kwam dat ik een stapje extra moest zetten om het allemaal op te vangen. Letterlijk en figuurlijk. 

Xanne: En hoe kwam je er voor jou achter dat jij misschien een stapje extra moest zetten, was dat in vergelijking met anderen?

Charelle: Ja, vanaf het eerste, ongeveer vanaf het begin al wel. Maar dat ik er echt achter kwam dat het bij mij wel heftiger was als bij anderen die ik sprak, was toch wel wat later in de puberteit - toen er ook wel andere klachten van mij erbij kwamen. Ondertussen slikte ik al de pil bijvoorbeeld, dat haalde ook weer het een en ander overhoop eigenlijk. Dat wist ik toen niet maar daar kwam je dan wel achter. En daarmee kwam ik er wel echt achter dat ik echt wel heel veel pijn ook ervaarde. Maar ook vaak mijn producten moest verwisselen en dat het best wel… dat het gewoon niet goed ging bij me. Of dat ik doorlekte of te lang met mijn producten rond bleef lopen. Dat is denk ik wel typerend voor mijn eerste jaren met HMB. 

Xanne: En jij benoemt inderdaad al die pijn en het doorlekken. Zijn dat dan toch de dingen; wat betekent HMB voor jou? Wat zijn de dingen waarvan jij zegt: ‘als ik denk aan HMB voor mij, dan zijn het deze elementen?’

Charelle: Nou ja, veel pijn, onverwachte pijn. Ondanks dat ik ondertussen best wel in touch ben met mijn cyclus. Dat heeft ook echt wel een hele tijd geduurd. Maar ondanks dat ik er mee in touch ben, komt het nog steeds onverwachts, want het is niet altijd een vast schema of ritme. Was het soms maar, want dan kon ik er juist rekening mee houden. Maar dus echt het onverwachte, pijn, bloedverlies en ook een weg vinden in jezelf op in zekere zin ook schoon vinden. Niet dat ik zozeer de menstruatie vies vond, maar doordat je met best wel heftige menstruatie bloedingen te maken kreeg, betekent dat ook dat het echt niet allemaal zo makkelijk is om te vervangen, te verschonen. Dus ja ik heb ook wel vaak zat met vieze handen gezeten dat je denkt: hoe moet ik dit nou doen? Dat is denk ik ook wel heel typerend voor mijn weg.

Xanne: Want ik me voorstellen dat dat heel veel impact heeft als jij zegt ik zit daar inderdaad letterlijk met bijna, nou, niet de handen in het haar - maar wel met de handen in de lucht, van. Hoe was dat voor jou om daarmee om te gaan? En jij zei net al aan begin van, dat was ook wel iets wat je een beetje alleen moest uitzoeken. Hoe was het voor jou om dat op jonge leeftijd te navigeren?

Charelle: Doordat ik er ook niet heel veel over had meegekregen vanuit de omgeving, school nauwelijks, kan ik me goed herinneren dat die eerste jaren, dus die zoektocht ook dat ik me ook met best wel wat tijden me ook wel wat viezer kon voelen, puur omdat ik geen idee had hoe het bij iedereen zat. En wat er bij mij gebeurde, of dat ook bij iedereen gebeurde. En dat vind ik ook heel erg logisch, als ik kijk naar de leeftijd waar ik toen in zat. En dat ik zelf eigenlijk heel weinig kennis had. Dus ik vind het heel erg logisch dat ik dat ervaarde, maar het was vooral achteraf gezegd dan vrij misplaatst. Daar komt wat schaamte bij kijken, bij viesheid komt schaamte kijken, dat was daar ook onderdeel van. En dat je dan toch een beetje dat gevoel hebt dat je wat zou willen verschuilen of het zou willen negeren ook wel. Ook als je er niet heel goed over kan praten dan, hou je het maar bij jezelf. Maar dan maakte ik het een stuk kleiner, dat idee. 

Xanne: Want kon je er met mensen in je omgeving over praten, bijvoorbeeld met familie of met vrienden?

Charelle: Ik heb niet de banden in het gezin, dat daar open over werd gepraat. En daarnaast hadden de mensen in mijn gezin ook niet het vermogen helemaal. Waardoor ik dus wat informatie misliep, maar ook de open connectie om erover te praten (was er niet). Ik weet bijvoorbeeld nog wel goed toen ik ongesteld werd, dat een vriendin van mij zei: ‘mijn moeder die haalde een taart voor mij toen ik ongesteld werd’. En dat ik er toen wel achter kwam: ‘oh het is dus wel iets bijzonders ook, wel iets speciaals naast schaamte, viesheid en wat gebeurt er eigenlijk. Ongeloof ook een stukje. Dus dat kan ik me nog wel goed herinneren dat ik er ook wel achter kwam, oké dus er is blijkbaar ook wel iets te vieren. Ja of er is een mijlpaal of iets gaande, dus ik weet nog wel dat ik dat hoorde en dat heb ik ook wel meegenomen. Daarom weet ik het nou nog, dat dat wel een moment was dat het groter werd dan vies, schaamte en alle nare dingen eigenlijk. 

Xanne: Ja, dus dat het wat meer kon zijn dan alleen dat, bedoel je.

Charelle: Ja, absoluut, en ik denk dat dat ook wel, toen ik daar achterkwam - dat het dus ook een groot moment is als meisje richting jongedame - toen werd die schaamte ook wat minder. Die ik daarvoor alleen een beetje droeg.

Xanne: Ja, en jij zei al van, jij deed dat best alleen, het dealen met het hevige bloedverlies en de pijn. Was er een bepaald moment waarop je dacht: dit is toch best wel veel of heftig in vergelijking met mijn omgeving en ik moet hier iets mee?

Charelle: Ja, dat was wel in mijn puberteit - wat ik zei - op gegeven moment kreeg ik de anticonceptiepil. Uiteindelijk heb ik ook nog een prikpil gehad en daarna een spiraaltje. En toen begonnen mijn klachten eigenlijk de pan uit te rijzen. Natuurlijk doet het wat met je hormoonhuishouding en heeft dat nu allemaal weer zijn effecten. En daarnaast kwam ik er in die periode ook achter dat ik ook PCOS heb, wat het hele verhaal nog net wat complexer maakt. 

Xanne: Want jij vertelde dus eigenlijk anticonceptie, prikpil en spiraal. Ik kan me voorstellen dat je allemaal een tijdje hebt gebruikt, want je moet misschien dat wel een paar maanden of een jaar doen?

Charelle: Dat is wel een proces van een paar jaar geweest, wanneer er steeds wat klachten omhoog kwamen. Waarmee ik daarmee naar de huisarts ging.

Xanne: Weer terug.

Charelle: Ja, die bedacht eigenlijk weer een ander middeltje in de vorm van een prikpil. Nou, dat weer geprobeerd en toen begonnen de echt wel hoge grote klachten. Toen kwam ook rugpijn er heel erg bij kijken, lage rugpijn. En toen ben ik overgestapt, weer naar de huisarts, weer overgestapt, uiteindelijk naar de spiraal. En die heb ik in totaal zo'n 6/7 jaar gehad. En die 6/7 jaar van die spiraal, dat is wel mijn meest intense pittige zware tijd geweest met betrekking tot HMB. Nou ja, die bleef bij de spiraal, bleef het bloedverlies enigszins uit, weleens. Ja, dat is ook wel, dat kan bij de spiraal passen. Dat was mooi meegenomen. Dat was de eerste keer dat ik daarin wat..

Xanne: dat er eigenlijk iets werkte voor jou. 

Charelle: Ja, dat daar een verlichting voor mij in zat. Maar andere klachten werden veel groter. Dus dan heb ik het over rugpijn, juist doordat je niet meer weet wanneer je zou vloeien. Het was altijd heel overduidelijk, raakte ik mijn cyclus eigenlijk kwijt. Waardoor als ik last kreeg van mijn periode, ondanks dat ik hem niet fysiek zag, vond ik het heel lastig te plaatsen. Waardoor mijn klachten denk ik nog wat erger werden, omdat ik niet wist waar het vandaan kwam of het niet kon verbinden. Meer. En dat zijn toch wel, ja, als je kijkt naar de leeftijden van 15 tot 21, zit daar een heel groot gat tussen. Er zijn zoveel fases geweest.”

Xanne: En jij zegt eigenlijk van, want die anticonceptie en die prikpil - het is een van de eerste dingen die vaak genoemd worden van, dan proberen we het bloedverlies minder hevig te maken of een balans te vinden. Maar eigenlijk hebben die voor jou niet geholpen en het eerste wat misschien een beetje werkte, was de spiraal. 

Charelle: Ja, qua het fysieke bloed en het vloeien, was dat het enige inderdaad wat heeft geholpen. En doordat uiteindelijk is er dan ook in de midden 20 PCOS vastgesteld.

Xanne: Ja

Charelle: De weg met anticonceptie, dus als je het hebt over de pil - maakt niet uit of het de pil was, de prikpil of een spiraal, die hebben uiteindelijk ook heel veel invloed gehad op wat je niet ziet, op wat er bij mij binnen gebeurt en natuurlijk ook op mijn hormoonhuishouding. En daar is al heel veel al in gepord, voordat men wist hoe het in elkaar stak. En daar heb ik ook wel heel veel, heel veel klachten van gehad. Dus dan heb je je vloeiklachten, dus het vloeien rugpijn, buikpijn - enorme buikpijn - ook gewoon dat je jezelf niet prettig voelt mentaal, doordat je hormoonhuishouding in de war is. En dat is bij mij ook een groot stuk geweest van mijn klachten.”

Xanne: Want dat is ook uiteindelijk wat die spiraal voor jou deed, die zorgde eigenlijk voor mentale klachten?

Charelle: Ja, dat was echt een, ja, het is altijd heel lastig om de vinger er precies op te leggen, maar als ik zo terugkijk. Sinds die spiraal er uit is, ben ik me langzamerhand steeds beter gaan voelen. Fysiek, dus de rugpijn werd minder. Het vloeien kwam natuurlijk in grote mate terug, maar tussen mijn oren in - mentaal - ben ik me echt heel veel beter gaan voelen. Dus dat zijn ook allemaal dingen die je er ook weer bij krijgt.

Xanne: En is er bij jou ooit gekeken naar, jij benoemde al - op een gegeven moment is er wel gekeken naar PCOS, is er daarvoor ook het gesprek ooit geweest van waar het vandaan zou kunnen komen? Kan het losstaand HMB zijn of is het eigenlijk altijd voornamelijk gericht geweest op de methode van anticonceptie?

Charelle: Het is altijd gericht geweest op een paar klachten, zoals het vloeien, buikpijn, rugpijn en dat was het. En vooral met de kennis van nu, was het heel fijn geweest als er van tevoren wat meer onderzoek was geweest. Ik denk dat ik daar wel heel veel profijt van zou hebben gehad. Ik heb in mijn puberteit, sinds dat die prikpil en alles in beeld kwamen, werd ik zelf natuurlijk ook bewust en een meer bewust persoon. Ik heb altijd heel veel moeite moeten doen en gedaan om wat wijsheid naar me toe te halen, van wat gebeurt er allemaal en is dit normaal of is dit de overgrote toon. Nou, daar kwam ik dan wel achter, ook mijn omgeving, toen ik ook zelf de skills had om daar open en bloot over te vertellen met vrienden, familie, noem maar op. Dat ik er toch wel achter kwam dat het niet zo normaal was en dat gelukkig heel veel mensen ook nauwelijks klachten ervaren. En dat dat eigenlijk ook de norm is en dat wat ik ervaar eigenlijk niet door norm is en niet normaal. Maar dat idee heb ik nooit mogen terughoren van een professional die ik daarvoor bezocht.

Xanne: Ja, en wanneer was het eerste moment dat die PCOS eigenlijk ter sprake kwam? Want dat zal ook in een spreekkamer zijn geweest met een zorgverlener.

Charelle: Ja, nou ja, het is zo dat - ik heb een oudere zus, 3 jaartjes ouder, en die heeft ook PCOS. Daarvan wist ik dus wat er speelde bij haar, en vanuit daar wist ik al van: hé, ik zie overeenkomsten. Het zou goed kunnen dat ik dat ook heb. Toen ben ik zelf onderzoek gaan doen, echt jarenlang geprobeerd informatie te vergaren via internet. Ik ben wel een persoon - ik ben altijd wel naar de huisarts gegaan en probeerde daar wel een gesprek te openen, maar dat stopte, omdat de kennis er gewoon niet was of niet voldoende. Dus dat zorgde er ook voor dat ik meer uit ben gaan wijken naar het internet en uiteindelijk ben ik bij een paar forums terechtgekomen. Waar ik best wel open mijn vragen in kon schieten en, dan heb ik het over een 16 jarige meid die op zoek is naar info. Daar kon ik vrij open mijn vragen inschieten en omdat dat vaak mensen zijn die dat ook met een achterliggend idee doen dus of met passie of wat dan ook, kreeg ik daar ook wel heel veel informatie van terug en met die info ben ik uiteindelijk weer naar de huisarts gegaan. Zodat ik die eigenlijk kon meenemen van: ik heb hier een lijstje, ja, echt op die manier. Dus ik kon nog wat terug gaan geven qua leren, ook nog naar de huisarts.” 

Xanne: En je benoemde al van: er waren wat overeenkomsten tussen jou en je zus. Weet jij nog wat die overeenkomsten waren, waardoor jij ook die gedachte had? Van - want we weten dat PCOS de oorzaak kan zijn voor hevig menstrueel bloedverlies bij sommige mensen. Wat van jou maakte van: hé, ik zie daar overlap in?

Charelle: Het is op zich, ja, ik ben een getint persoon, maar mijn zus is een witter persoon met blauwe ogen. Dus wat bij haar heel erg opviel, was bijvoorbeeld haargroei. Ik heb dat ook, alleen ik ben getint dus bij mij hoort het al snel wat meer. Maar ik moest er ook wel achter komen dat het in zekere zin ook wel verder ging dan dat. Dat is een overduidelijke van mijn zus. Dan daarnaast: een hele onregelmatige periode, als die al komt. Dat kon ook nog wel eens verschillen. En als die kwam dan was deze heel erg heftig en ik wist dan gewoon vanuit - ik weet hoe mijn moeder in elkaar zit, ik weet hoe mijn zus in elkaar zit. Zij was er al mee aan de gang gegaan, maar haar symptomen vielen ook wat meer op, waardoor ik toch wel al zag - ik denk dat ik daar toch ook wel onder val, ondanks dat er een aantal symptomen bij mij wat meer natuurlijk zijn of lijken.

Xanne: Dan heb je die diagnose uiteindelijk gekregen, ik ga er vanuit bij een gynaecoloog, denk ik. 

Charelle: Ja, ik werd vanuit de huisarts doorverwezen naar de gynaecoloog. Dat vond ik wel heel prettig, want er gebeurde eindelijk wat. Ja, en we gaan ergens naartoe. En ja, doordat ik er zelf ook altijd wel mee bezig ben, vond ik dat ook fijn, dat ik daar naartoe kon. Want je wilt toch wel weten wat er in je lijf gebeurt en bij de gynaecoloog had ze een soort van echo gemaakt om te kijken hoe mijn eierstokken en dergelijke eruit zagen. Er bleek wel een kralenketting te zitten, zo kunnen ze dat noemen, een kralenketting - dat betekent dat er gewoon eigenlijk veel cystes te vinden zijn op je eierstokken. En dat zie je dan terug op het beeld, dat vond ik best indrukwekkend om te zien. Want je ziet een keer wat er aan de hand is en dat is toch nog best wel heftig als je al die vlekken ziet. En je probeert in te denken hoe het eruit zou zien en ik stond ook eigenlijk helemaal klaar om met de gynaecoloog van alles te bespreken. Ik kon ook echt wel mijn vragen daar kwijt, maar de boodschap die ik daar mee kreeg was: als jij zwanger wil raken, mag je gelijk hier naartoe komen. Dan hoef je niet eerst een half jaartje te proberen, zoals ze dat zeggen. En dat was het. Ja, en ik weet nog op dat moment dacht ik echt van ‘ja, ik wil geen kinderen op dit moment’. Ik weet ook niet of ik dat wel ga willen, maar daarvoor kom ik hier niet. Nee, ik kom hier met dit probleem. Nou weet ik, doordat ik zelf al wat onderzoek en kennis had opgedaan, dat dit vaker gebeurt. Dus ja, daarmee ga je dan weer naar huis. Ja, en dat was het. 

Xanne: Want er is eigenlijk geen, is er een mogelijke behandeling voor PCOS of is het eigenlijk - wordt alleen gefocust op de mogelijke onvruchtbaarheid die daarbij kan komen kijken?

Charelle: Ja, daar wordt op gefocust en dat is natuurlijk bij heel veel medische problemen zodra het een vrouw betreft. En ja, ik weet ook gewoon met onderzoek - het komt vast wel een keertje, maar er is ook denk ik niet genoeg kennis over bij de gemiddelde zorgprofessional of huisarts, in mijn geval. Bij de gynaecoloog zou je denken dat daar wat meer ondergrond zou moeten zitten. Maar ik denk dat het onderzoek nog niet vergevorderd genoeg is.

Xanne: Er was in ieder geval geen sprake van: als we het mogelijk willen behandelen, zou het zo kunnen. Het was: we zijn ervan op de hoogte en we weten het, ja. En toen had je de diagnose en volgens mij was dat ook de periode waarin je zei: die spiraal wil ik er wel weer even uit. Hoe was het daarna?

Charelle: Ondanks dat het geen prettig proces is en ook een lastig proces, heb ik er geen moment spijt van gehad dat ik die spiraal eruit heb gehaald. Ik was dan ook - wat zou het zijn - begin 20 denk ik, dus dat scheelt ook wel met je bewustzijn. Sindsdien ben ik echt in contact komen te staan met mijn lijf. Ik moest ook wel natuurlijk, het werd - bepaalde dingen werden niet meer onderdrukt en ik moest er echt achter gaan komen van: oké, heb ik een cyclus, hoe ziet die eruit, hoe heftig gaat die zijn? Dus daar ben ik nu wel ingegroeid, maar het was wel echt heftig. Pittig, pijnlijk, heel pijnlijk. Je merkte toch ook wel met de anticonceptie dat het echt wel onderdrukte, ondanks dat sommige dingen heftiger werden, kwam ik er nu wel echt achter. Het heeft een paar maandjes geduurd voordat mijn cyclus weer op gang kwam, maar toen kwam die ook weer goed op gang.

Xanne: Keihard in 

Charelle: Ja, echt keihard. Dus dat was na de spiraal ook echt weer wennen - wat ik eerder aangaf - met dat je echt wel weer uit moet zoeken van hoe ga ik hiermee om. En de cyclus z'n ding laten doen. Met het vloeien hebben we gelukkig tegenwoordig de menstruatiecup onder andere, dat is voor mij wel echt een uitkomst geweest. En nog steeds.

Xanne: En van wat ik begrijp is dat omdat die wat groter is en dus wat meer aankan dan andere producten?

Charelle: Ja, en ik kan hem laten zitten zonder dat ik me zorgen hoef te maken. Ja, ik weet met mijn ervaring dat ik er niet snel mee doorlek of langs lek of wat dan ook. Dat heb ik dan allemaal niet, dus het geeft mij heel veel rust en zekerheid. Maar ook bijvoorbeeld als ik een keertje naar een festival ga, ja, ik heb geen zin om op die dixie mijn ding veel te lang te moeten doen en een cup geeft mij daar veel meer vrijheid in. En het zorgt ervoor, ja, het duurt allemaal even, maar ik heb nu wel een hele techniek hoe ik het in kan brengen op een nette manier en van alles af kan op een nette manier. En dat is wel heel prettig om daar gewoon een routine in te hebben. En iets wat werkt.

Xanne: Fijn. Als jij terugkijkt naar die verschillende jaren, waarin natuurlijk het ook op een verschillende manier impact heeft gehad - met of zonder anticonceptie - op welke manieren heeft het impact gehad op je leven? Ik kan me voorstellen dat het op school impact heeft, op je sociale leven als je jong bent, maar misschien ook wel later als je begint met werken bijvoorbeeld?

Charelle: Ja, ik denk voor mij was het, ik voelde me er heel erg alleen in en dat alleen vond ik ook heel erg zwaar. Dus alleen op onderzoek uit moeten gaan via internet, alleen naar de huisarts. Ook weer proberen alles waar je achter bent gekomen dat over te brengen, naast mijn fysieke klachten, vond en vind ik dat denk ik nog steeds wel het zwaarst. Ik heb nog steeds dingen op mijn lijstje staan, dat ik denk van: ‘oh ja, dat zou ik nog wel een keer willen doen in relatie tot mijn klachten, maar je moet het allemaal zelf doen. En het leven gaat gelukkig gewoon door, maar doordat er nooit zoveel aandacht aan is gegeven. Het wordt natuurlijk al mijn hele leven onder een vloerkleed geschoven. Niet door mij, maar wel door een huisarts en door een gynaecoloog. Ik merk nu dat ik dat nog steeds weleens doe, ik schuif het zelf ook onder het vloerkleed. En dat doe je wel zo, maar het is toch een last. Ja, ik denk dat ik het, persoonlijk vind ik dat het zwaarste, dat ik alles alleen moet doen en of moest doen. Ja, nu kan ik het wat beter dragen, maar in mijn puberteit was dat heel erg veel.

Xanne: En kun je nog een voorbeeld geven van zo'n moment dat je het dan zelf onder het vloerkleed schuift?

Charelle: Ja, ik heb een tijdje, nou ja mijn cyclus loopt nu lekker - in de zin van ik weet hoe die werkt, ik weet waar ik me enigszins op voor kan bereiden, op de heftigheid. Maar nu had ik een maand of 3 geleden echt zo'n pijn. Net voordat ik een periode (menstruatie) begon. Dus voordat ik ongesteld moest worden, had ik zo'n pijn, dat ik gewoon - ja het stokje liet in mijn bed. En het ging verder oké. Ik viel flauw van de pijn, en ik had contact met mijn moeder want ja, wie contacteer je wanneer je alleen woont? En je ligt toch helemaal alleen te creperen van de pijn: nou, toch je moeder. Als je dat kan. Dat vond ik wel heel prettig, maar ik wist ook niet wat ik anders moest doen. Daar kon ik dan het een en ander mee bespreken, maar ik weet helemaal niet waarom ik zo nog meer pijn had dan dat ik gewend was. Ik weet niet waarom ik ben flauwgevallen. En nu moet ik daar nog een keertje mee naar de huisarts, maar ja, ik weet eigenlijk al wel hoe die ervaring uit zal gaan pakken, enigszins. Dat is en een stukje wat je natuurlijk meedraagt van je ervaringen, plus: je weet wel hoe het werkt ondertussen. Dus dat zorgt ervoor dat ik het zelf ook uitstel.

Xanne: Is de stap dan naar de zorg eigenlijk gewoon, is er een drempel die je nu gewoon voelt? Dat je denkt: als ik daarheen ga, wat jij zegt: ik weet misschien wel wat de reactie is en ik betwijfel wat ik ervoor terug krijg?

Charelle: Ja, er is zeker wel een drempel. Ik heb bijna het idee dat ik zelf beter uit kan zoeken wat er nou aan de hand is en wat er is gebeurd in plaats van dat ik zo naar de huisarts stap. Want dan moet ik weer mijn hele verhaal doen, weer alles vertellen. Ja, er zit zeker wel een drempel en ik heb op dit moment een hele fijne huisarts. Ik heb daar ook echt wel het een en ander mee kunnen bespreken, maar je merkt gewoon: er zit een stop aan kennis of kunde, hoe je het ook wilt noemen. Er zit een stop aan en dan moet je het toch weer zelf doen. Dus dat blijft zeker wel hangen, vooral uit die jongere jaren. Ja, dat neem je echt wel mee en ook voor een stap naar de gynaecoloog net zo.

Xanne: Wat zou jij mensen nog willen meegeven over HMB? Juist omdat - wat je je kunt voorstellen inderdaad - mensen niet altijd weten wat het inhoudt.

Charelle: Ik denk dat het heel erg belangrijk is, dat je er met iemand over kan praten. Of dat nu een familielid is, of een vriendin, of een ander persoon die je kan vertrouwen. Zodat je daar al je ideeën mee kan bespreken, maar ook je gevoelens die er allemaal bij komen kijken. Vooral wanneer je nog wat jonger bent, zo'n vormende periode. Ja echt, dat had ik zelf ook wel prettig gevonden. Dat is heel belangrijk en ik denk wat bijna wel moet is, of je wil of niet, maar is dat je zelf ook wel moet weten wat er met je lijf gebeurt om het te kunnen begrijpen. Dus zelf wat kennis proberen te verzamelen over wat er met je lijf gebeurt. Het zou heel mooi zijn als de huisarts je daarbij kan helpen en die zullen er vast ook wel zijn, maar ik denk dat het goed is om zelf te weten wat er met je lijf gebeurt. Dat je daar ook op kan inspelen voor de toekomst. Achteraf gezien had ik nooit aan al die anticonceptie, had ik nooit aan mijn lijf nodig gehad ook. Ik was veel te jong (het bracht geen oplossing), voor mijn activiteiten was het ook helemaal niet zo nodig hoor. Dus ik had het liever allemaal niet aan mijn lijf gehad en in contact met mijn lijf blijven staan. En zo uitzoeken wat het betekende. Dus ja, voordat je het weet stop je alweer van alles in je lijf. Dat is denk ik ook wel belangrijk, dat dat niet per se moet. 

Xanne: Hoe gaat het nu met jou en hoe kijk je naar de toekomst?

Charelle: Ik voel me nu vrij sterk in mijn lijf en met mijn cyclus. Ik ben iemand die graag taboes doorbreekt, dus daar hoort menstruatie ook nog steeds bij helaas. Maar ik heb wel mijn gemak erin gevonden. Ik praat er makkelijk over op het werk ook, bijvoorbeeld. Ik merkte vorige week dat wij op het werk helemaal geen menstruatieproducten hebben nergens en toen dacht ik ook wel van: hé, dat mag ik best wel even ergens neerleggen. Dus dat doe ik dan ook. En ik denk juist doordat je door best wel lastige tijden gaat qua ongemakkelijkheid en allerlei andere gevoelens die erbij komen kijken, dat dat me nu uiteindelijk wel sterk heeft gemaakt. 

Xanne: Zijn er nog dingen waarvan je zegt: daar hebben we het er niet over gehad of dat wil ik heel graag nog meegeven?

Charelle: Ik zag dat ze nu voor de eerste keer tampons hadden getest met menselijk bloed in plaats van met water om te kijken wat er geabsorbeerd wordt. Ja, en dat vind ik heel erg typerend en heel erg passen bij alles wat hierbij komt kijken. Dus we kennen al die onderzoeken van TV met de tampons en maandverband, en dan gooien ze er mooi kleurloos vocht of paars overheen. Ja paars, roze, het liefst nog. En nu blijkt dus dat ze nu pas voor het eerst menstruatieproducten gaan testen met menselijk bloed. Of in ieder geval iets wat meer lijkt op een bloedsubstantie. Ja, ‘my mind is blown’, ik vind het heel erg typerend voor mijn knullige reis rondom HMB, maar ook als je kijkt naar de medische kant ervan. Want ja, ik doe de onderzoeken niet, dat doen onderzoekers vanuit de medische kant. En dat ze er nog nooit eerder over na hebben gedacht, of wat dan ook, om een substantie te gebruiken die op bloed lijkt. Het is het simpelste wat je kunt bedenken, op de een of andere manier vond ik dat heel erg typerend voor mijn weg hierin. Want het is geen gebaande weg.