Menu
Menu
Hoe is het om hevig menstrueel bloedverlies te ervaren? Emma Immerzeel (21) kreeg op school te maken met vervelende reacties, maar krijgt nu gelukkig veel steun van haar ouders en partner. “‘Je hoeft echt niet elk half uur naar de wc,’ zeiden meiden op school tegen me. Die reactie raakt me tot op de dag van vandaag.”
“In het begin, mijn eerste menstruatie was rond mijn 14e, was ik vooral onregelmatig ongesteld. Het bloeden viel toen nog erg mee. Maar des te meer maanden er voorbij gingen, des te heviger het werd. Op een gegeven moment - ik gebruikte destijds alleen nog maandverband - werd het echt veel. Het voordeel was dat ik nog niet zo’n last had van buikkrampen. Maar zoveel bloedverlies is onprettig, zeker op warme zomerdagen is het verschrikkelijk. Alles plakt al vanwege de hitte, en ik kon niet langer dan een uur niet naar het toilet. Ik moest echt ieder uur mijn menstruatieproducten verwisselen. Op die leeftijd begreep niemand om mij heen dat, zelfs mijn moeder niet. Dat was naar, ik voelde me op dat moment best alleen.”
“Ik heb een stollingsziekte, de ziekte van Von Willebrand, waardoor ik langer bloed dan anderen. Mijn moeder en mijn zus hebben deze ziekte ook, alleen hebben zij er in tijdens menstruatie niet zoveel last van. Misschien bloeden zij ook wel meer dan gemiddeld, maar in ieder geval niet zo extreem als ik. Ondanks dat dus al sinds mijn geboorte bekend is dat ik deze ziekte heb, kreeg ik er niet meer informatie over, toen ik eenmaal voor het eerst ongesteld was geworden. Ik moest het zelf een beetje uitvogelen.”
“Als ik ongesteld ben, heb ik weinig energie en geen zin om dingen te doen. Natuurlijk zou ik wel naar buiten of ergens heen willen gaan, maar het lijkt vaak onmogelijk. Naar school ben ik altijd wel gegaan. Voor gym liet ik mijn ouders dan een briefje schrijven wanneer ik ongesteld was. Maar de gymdocent reageerde vaak best gênant, want hij zei dan: ‘Ehm ok’, en hij had zo’n bepaalde blik in zijn ogen. En dus zat ik tijdens de les aan de zijkant. Terwijl als ik die gymoefeningen had moeten doen, was ik echt doorgelekt. Ik kan natuurlijk niet midden in een potje basketbal naar de wc rennen om mijn maandverband te verwisselen.”
“Nadat ik wat vervelende reacties heb gehad, heb ik er in mijn puberteit eigenlijk nooit met vriendinnen over gesproken. Sommigen vonden het overdreven dat ik zo vaak naar het toilet moest. Ze zeiden tegen me: ‘Je hoeft echt niet elk half uur naar de wc’. Die reactie vond ik heftig en het raakt me tot op de dag van vandaag. Dat ze niet begrepen of geloofden dat ik echt zoveel bloed verlies.”
“Vanwege mijn stollingsziekte kreeg ik pillen voorgeschreven, zodat mijn bloed beter stolde en het hevige bloeden verminderde. Alleen waren dit niet zulke prettige pillen, want ze best wel groot. Soms duurde mijn menstruatie wel twee weken en dan moest ik 14 dagen lang zes pillen per dag slikken. Hoewel ze hielpen om ervoor te zorgen dat het niet erger werd, was het veel gedoe. Eerst eten, dan weer pillen slikken. Ik was er de hele dag mee bezig. Soms duurde de menstruatie door de pillen korter - 4 dagen is voor mij superkort -, dan dacht ik: ‘geweldig’! Maar dit was lang niet altijd het geval.”
“Omdat ik voor die pillen geen herhaalrecept kreeg, moest ik iedere keer opnieuw de huisarts bellen en uitleggen waarvoor ik ze nodig had. Dus ben ik op een gegeven moment gestopt. Ik had er geen zin meer in. Al snel schrok ik ervan hoe heftig mijn menstruatie weer was. Ik was weer 1,5 week lang ongesteld en er gingen zoveel pakjes maandverband doorheen. Naar werk moest ik weer maandverband, tampons, de hele mikmak mee, zodat ik maar zo lang mogelijk niet naar de wc hoefde. Een vriendin raadde me toen een spiraal aan. ‘Dan word je niet meer ongesteld’, zei ze. Dat leek me geweldig.”
“Eerst was ik hoopvol. Je moet ongesteld zijn om een spiraal te kunnen laten plaatsen en als deze er eenmaal in zit, dan kan het nog even duren voordat het werkt. Dus er werd gezegd: je bloedt nog even na. Ik ging uit van een week, dat werd uiteindelijk een maand. En in die maand bloedde ik nog steeds veel. Ik werd er weemoedig van en dacht: ‘Als dit zo blijft, dan mag de spiraal er wel weer uit’.”
“Na die maand hoopte ik niet meer ongesteld te worden. Maar nog steeds word ik iedere maand een week tot twee weken ongesteld. Gelukkig is in de loop van de maanden vooral het bloedverlies steeds minder geworden, al kijk ik nog steeds uit naar die ene maand dat ik niet ongesteld word. Eigenlijk ben ik nu dus - met een spiraal - op een ‘normale manier’ ongesteld.”
“De pakjes maandverband tel ik bewust niet meer op, omdat ik niet wil weten hoeveel geld ik daaraan besteed. Ik haal maandverband vooral als het in de aanbieding is, en dan neem ik veel meer mee dan normaal. Ik kan rustig 15 euro per maand kwijt zijn, en door 100 stuks maandverband gaan. Door de jaren heen is het voor mij en mijn portemonnee onprettig geweest.”
“Mijn partner vertel ik het wel als ik ongesteld ben, maar ik ga er eigenlijk helemaal niet diep op in. Ik voel wel zijn support en dat is fijn - maar ik doorsta het hevige bloedverlies toch in mijn eentje.”
